Językoznawstwo (Część III)

Tumult w izbie przyjęć nie ustawał. Co rusz ktoś potrącał aparat ultrasonograficzny poprzez brudnawą kotarę. Krowiasty dzwonek telefonu jazgotał wściekle – nikt nie podnosił słuchawki. Położna wrzeszczała na wyjącą z bólu pacjentkę. Inna siostra szczekała polecenia odwiedzającym, chandryczącym się o coś. Jednak coraz słabiej docierały do niego odgłosy spoza małego boksu, roztapiane w cieple emanowanym przez jego nową mamę. Chciał tak tkwić w nieskończoność, obcując w milczeniu z istotą, wydającą się dogłębnie pojmować szalone realia, które nim miotały, a zarazem z góry rozgrzeszać go za to, jak go te realia wyrzeźbiły. Czuł – nie pojmował – że tak właśnie było: oto przypadkowa sisi z township’u posiadała moc kojącą. Tymczasem on, pan i władca chwili, miał niebawem dobić czarną anielicę makabrycznym oznajmieniem – zdruzgotać resztki jej już pogruchotanego świata i odebrać chociażby pociechę, wynikającą z naturalnego daru macierzyństwa: „Dziecko nie żyje. Koniec, kropka, do widzenia, wracaj do Nyangi. I am sorry.”.

Czytaj dalej …

Językoznawstwo (Część I)

W ciasnej izbie przyjęć stało pięć łóżek, odgrodzonych kotarami sporządzonymi ze śliskiego, wstrętnego w dotyku tworzywa, kiedyś chyba jasnokremowego. Odsłanianie czy zasłanianie poszczególnych boksów sprawiało wieczne problemy – wszyscy szarpali płachtami plastiku, walcząc z zacinającymi się w szynach suwakami i zrywając pojedyncze agrafki, przez co górne brzegi zasłon smętnie zwisały.

Pielęgniarki wrzeszczały na pacjentki, do doktorów i do siebie. Nigdy nie pojął, dlaczego czarni i kolorowi nie konwersują, a wyją – natężenie ich jazgotu w decybelach przewyższało poziom hałasu. Nawet gdy rozmówcy wymieniali uprzejmości bądź gadali o banałach, a dzieliła ich odległość pół metra, wydzierali gardła niczym w trakcie karczemnej awantury, jakby za moment miało dojść do mordobicia. Jedynie wyszczerzone w uśmiechach zęby ryczących jadaczek przeczyły wrogim nastawieniom interlokutorów – ot, kurtuazyjne darcie pysków.

Czytaj dalej …